De sneeuwpop die yoga wil doen
Een student van Samsara zei eens: ‘Al heel lang koesterde ik de wens om mensen die het in hun leven niet zo makkelijk hebben, om die te helpen’. In de yogalessen die ze gaf, vertelde ze onderstaand verhaal. En het toeval wilde, dat ze sneeuwpoppen vond, met lampje in hun buik, die aan en uit kon, waardoor het verhaal visueel ondersteund werd.
Het heeft gesneeuwd en de kinderen hebben een sneeuwpop op een veld gemaakt. Hij heeft ogen gekregen van zwarte steentjes, een wortelneus en een mond. Ook kreeg hij drie steentjes in zijn buik, als knopen van een jas. Hij staat blij en statig te staan. Hij kijkt uit op een gebouw, waar om 19.00 de lichten aangaan en hij kan naar binnen kijken. Er wordt een yogales gegeven. Allemaal mensen die bewegen en oefeningen doen. De sneeuwpop krijgt er een blij gevoel van. Hij wil ook wel yoga leren. De hele nacht denkt hij erover na; hoe moet hij dat aanpakken? Hoe kan hij yoga doen?
De volgende ochtend waait het erg hard en de sneeuwpop vraag aan de wind: ‘Wind, ik wil graag yoga doen, kun jij me yoga leren?’.
‘Geen sprake van’, zegt de wind. ‘Sneeuwpoppen kunnen geen yoga doen. Je bent stram en stijf. Kijk eens naar mij, ik kan heel goed bewegen!’ En om dat te laten zien waait de wind tegen een boom, een dode tak valt naar beneden tegen de sneeuwpop aan.
Langs het veld stroomt een beekje. De sneeuwpop vraagt: ‘Water ik wil graag yoga doen, kun jij me yoga leren?’.
‘Wat?’, roept het water. Een sneeuwpop die yoga wil doen? Je kunt niet eens buigen en strekken. Ik kan om stenen heen stromen, kijk maar eens naar mij!’ En de beek liet zien, hoe hij versnellen kon en hoe soepel hij om de stenen heen kon gaan.
De sneeuwpop is verdrietig, als het langzaam donker wordt. De maan komt op aan de donkere hemel en schijnt zacht over de sneeupop heen. Een traan drupt naar beneden.
‘Waarom ben je zo verdrietig?, vraagt zijn heldere stem. De sneeuwpop verteld van zijn verlangen om yoga te doen en van zijn ontmoetingen met de wind en het water.
De maan zegt: ‘Yoga is zoveel meer’ en vraagt: ‘Voel je de stralen van het zachte maanlicht op je besneeuwde huid?’ De sneeuwpop knikt.
De vertelt: ‘Het is het felle zonlicht, dat ik in stilte mild en helder kan laten schijnen. En het water kan ook heel stil zijn, kijk maar naar het meer dat spiegelt. Juist in die stilte kun je heel goed yoga doen. En de wind, als die moe is en gaat liggen, in het voorjaar zacht de blaadjes laat ritselen, is dat ook yoga. En jij sneeuwpop, je staat zo mooi, bolrond en stabiel. Je bent gemaakt door blije kinderhanden. Jij kunt heel goed yoga doen!’
De sneeuwpop luistert en zijn aandacht gaat naar zijn ronde bolle buik. Hij voelt weer de kinderhandjes, de steentjes, die de knopen van zijn jas zijn. Hij voelt dieper binnen in zijn buik. Ook daar hebben de kinderhanden hem geraakt. Het lijkt alsof er een lampje begint in zijn buik zit. Een lichtje dat van binnen naar buiten straalt en hem van binnenuit helemaal tevreden en blij maakt.
Toen om 19.00 de lichten in de zaal weer aangingen, de mensen binnen kwamen en yoga gingen doen, deed de sneeuwpop gewoon mee. Want yoga gaat om iets dieps van binnen en om doen wat je wel kunt. Yoga is jouw grenzen ervaren en te respecteren, te genieten van je mogelijkheden.
