U.G. Krishnamurti over chakra’s; de endocriene klieren in het lichaam

Dit artikel gaat over endocriene klieren en hun eigen interne secretie oftewel afscheiding. Deze klieren worden ook wel in verband gebracht met chakra’s.

“De cultuur heeft het de mens onmogelijk gemaakt om zichzelf op zijn eigen manier uit te drukken, omdat de cultuur andere ideeën heeft. Dit heeft een neurotische toestand en ook verschillende bewegingen in het denken geschapen. Deze verschillende bewegingen moeten tot een einde komen, opdat wat het ook is of zijn mag, tot bloei zal komen. Is er een mogelijkheid voor deze bloei? Ja, die is er mits je inzicht krijgt in de denkstructuur en het geheugen.

Die mogelijkheid is een deel van het menselijke mechanisme. Ieder mens heeft die mogelijkheid met de geboorte meegekregen, deze is ingebouwd. Het probleem is de wijze van denken. Iedere beweging van het denken, in iedere richting, op ieder niveau geeft continuïteit aan de denkstructuur. Aan deze scheiding tussen lichaam en mind (geest) moet een eind komen. Feitelijk is er geen scheiding. Ik heb niets tegen het woord mind maar het is niet beperkt tot een bepaalde locatie of gebied. Iedere cel van je lichaam heeft een mind van zichzelf; zijn functioneren of werking is totaal verschillend van die van andere cellen.

Dus moet heel het chemische systeem van het lichaam veranderen, het heeft een soort alchemie te ondergaan, als ik het zo mag zeggen. Gelukkig zijn er bepaalde klieren in het menselijke organisme die zich buiten de controle van het denken bevinden (je kunt dit accepteren of verwerpen). Dit zijn klieren, die je de klieren met speciale secretie noemt.

U zegt: gelukkig?

Gelukkig en tegelijkertijd fortuinlijk, anders is het met de mens gedaan. De dag dat de wetenschap deze klieren onder controle heeft, is het einde van de mens. Hij zal alles verliezen, hij zal “worden”. Er zullen altijd mensen zijn die dat aan een gemeenschap zullen opleggen. De mens zal geleefd worden door allerlei regels die door de cultuur opgelegd worden. Hij zal verloren zijn met dat beetje vrijheid dat hij nog kan hebben, met maar een beetje gelegenheid om expressie aan zijn persoonlijkheid te geven.

Bedoelde klieren vallen niet onder de controle van het denken. Zij hebben een eigen interne secretie. Een secretie die in het lichaam op voeding, op lichamelijke en geestelijke spanningen reageert. In het Sanskriet wordt het woord chakra gebruikt voor de organen met interne secretie. De Hindoes hebben aan het woord chakra een eigen betekenis gegeven. Zij hebben er een heel eigen systeem van gemaakt. De klieren zitten op dezelfde plaats waar ze de chakra’s hebben “gespeculeerd”. Zelfs met een andere plaatsaanduiding. Wat wij klieren met interne secretie noemen moeten zij gevoeld en ervaren hebben. De klieren zitten niet in het geestelijke lichaam; er bestaat niet zoiets als geestelijk lichaam of oorzakelijk lichaam.

Er wordt veel geld door de wetenschap gespendeerd voor onderzoek om uit te vinden wat de functies van deze klieren zijn, dus van de hypofyse, de pijnappelklier, de thymusklier enzovoorts. Ik wil het woord “chakra’s” niet noemen omdat het verkeerd begrepen kan worden. Ik noem hen zoals ze heten: “klieren met interne secretie”.
Ik kan niet zeggen dat er zo iets als een evolutionair proces is, maar dit schijnt er te zijn. Wat zijn natuur is, wat zijn doel is, weet ik niet, maar het schijnt iets te willen scheppen. De mens blijft incompleet, tenzij het hele menselijke organisme opbloeit tot wat het wezenlijk is.

Er is een klier die de thymus genoemd wordt. Deze klier is heel actief als je kind bent – heel erg actief – de kinderen hebben dan gevoelens, buitengewone gevoelens. Als de puberteit intreedt, wordt de thymus “slapend”, ten minste dat is wat men zegt. Als dit weer gebeurt als je “herboren bent door inzicht” is de thymus automatisch geactiveerd, dus al het gevoel is daar. Voor iemand die de ik-beperkingen overstijgt, zijn lichamelijke gevoelens geen losse gedachten, geen emoties. Je voelt voor iemand; als je het lichaam stoot voel je het daar. Het gevoel is in het gebied van de thymus. Niet als een pijn, maar als een gevoel.
Om een voorbeeld te geven: Ik was er eens getuige van dat een moeder haar kind hard sloeg. Op dat moment wist ik niet met wie ik medelijden moest hebben, met de slaande moeder of met het kind. Ik keek van de een naar de ander en daarna vond ik allerlei vlekken op mijn lichaam, dus was ik ook een deel van dat gebeuren (ik zeg dit niet om iets te claimen). Dit was mogelijk omdat bewustzijn niet verdeeld kan worden. Alles wat er gebeurt, beïnvloedt je, dat is beïnvloeden.
Het is geen kwestie om iemand te veroordelen, de situatie is zoals hij is, dus word je erdoor beïnvloed. Je wordt door alles wat binnen je veld van bewustzijn gebeurt, beïnvloed. Bewustzijn is natuurlijk niet beperkt. Als jij daar een pijnlijke plek voelt, voel je die ook hier (gebied thymus). Als je gekwetst bent is er een onmiddellijke reactie bij de thymus. Ik kan dit niet zeggen met betrekking tot het hele universum, maar wel in jouw veld van bewustzijn waar je op dat moment je ook bevindt, je reageert, niet dat jij als persoon reageert, de reactie gaat buiten je om.

De andere klieren reageren ook; er zijn zoveel klieren, bijvoorbeeld de hypofyse.
Wanneer de tussenkomst van het denken beëindigd is, neemt de hypofyse het commando over. Het is de hypofyse die de orders en instructie, “niet meer te denken” aan het lichaam geeft, het denken kan er zich dan niet meer mee bemoeien.
Maar jullie hebben een harnas gebouwd, met gedachten een harnas gecreëerd, en je staat jezelf niet toe om door de dingen ontroerd of beïnvloed te worden.
Denken is een defensief mechanisme; als je het niet of nauwelijks meer gebruikt, brandt het vanzelf op. Doorzie al de bewegingen van het denken en de identificatie met het denken.

Dit is wat “ik zelf” heb ondergaan. Dit zou heel veel mensen moeten overkomen. Maar het overkomt maar enkele.”

(Vertaling door Rita Beintema)